Warstwy przeciwerozyjne kanałów muszą spełniać wymagania dotyczące skarp oraz wytrzymywać działanie dodatkowych sił wywoływanych przepływem wody. We wszystkich metodach projektowania kanałów stosuje się nomogramy lub wzór Manninga do określania przepustowości i prędkości przepływu lub maksymalnego naprężenia ścinającego działającego na warstwę przeciwerozyjną kanału. Dla systemów geokomórkowych z okrywą roślinną, wypełnionych kamieniami i betonem wymogi projektowe są różne. W oparciu o badania przepływów w kanałach otwartych stwierdzono, że przy zastosowaniu systemów geokomórkowych dopuszczalną prędkość przepływu można zwiększyć o 60 %. Rzeczywistą średnią prędkość przepływu w projektowanym kanale oblicza się z równania Manninga.
Średnia prędkość wody płynącej kanałem ( v) wyrażona jest następującym wzorem:
gdzie:
R - promień hydrauliczny kanału określany jako powierzchnia przepływu A podzielona przez obwód zwilżony P, n - współczynnik szorstkości konkretnego systemu przeciwerozyjnego, s - nachylenie dna.
Współczynnik szorstkości n, który jest potrzebny do równania Manninga, wynosi:
n = 0,0395(D50)1/6
Powyższe analizy umożliwiają projektantom szybką ocenę alternatywnych wypełnień z kruszyw i przekrojów kanałów, aby projekt był jak najbardziej optymalny. Zazwyczaj kruszywo powinno być dobrze uziarnione, a maksymalna wielkość średnicy zastępczej ziarna zależy od prędkości przepływu wody. W przypadku zastosowania materacy geokomórkowych średnica zastępcza ziarna wynosi mniej niż Pozostało jeszcze 90% tekstu