Statecznością skarp nazywamy układ sił utrzymujących stan graniczny równowagi, gdy wzdłuż dowolnej ciągłej powierzchni w zboczu lub skarpie siły ścinające nie przekraczają wytrzymałości gruntu na ścinanie.

Fot. 1. Utrata stateczności obsypki na zbyt stromych skarpach pokrytych geomembraną

Niejednorodność ośrodków gruntowych, niekorzystne pochylenia warstw, układ zwierciadła wód gruntowych, który powinien zawsze znajdować się pod poziomem dna składowiska, zaburzenia glacitektoniczne, zmienny udział facji litologicznych, olbrzymi rozrzut parametrów fizyko-mechanicznych nawet w poszczególnych warstwach w podłożu oraz dysypacja ciśnienia wody w porach gruntu sprawiają, że problemy stateczności zboczy i skarp są interdyscyplinarne i z reguły wykraczają poza ogólnie przyjęte schematy. Często przyjmowanym uproszczeniem, pozwalającym na określenie stanu napręże­nia, a nawet operowanie równaniami równowagi sił, jest założenie powierzchni poślizgu o określonym kształcie i przebiegu. Uproszczenie to może być jednak przyczyną powstania nawet bardzo poważnych błędów. Założenie to nabiera szcze­gólnego znaczenia przy obliczaniu stateczności istniejących zboczy, gdy przyjęcie powierzchni poślizgu należy poprzedzić staranną analizą istniejących warunków geologiczno-inżynierskich. Wszelkie zaniedbania i braki w rozpoznaniu geologiczno-inżynierskim wpływają bezpośrednio na wyniki. Z przyjmowanych do analizy powierzchni poślizgu należy wymienić:

Rys. 1. Kształty powierzchni poślizgu

Powierzchnia poślizgu może przechodzić przez podnóże skarpy lub przebiegać powyżej albo poniżej niego. Wymagania dotyczące podłoża obiektów budowlanych zawiera m.in. norma PN-B-03020:1981 lub dotyczące drogowych budowli ziemnych – m.in. norma PN-S-02205:1998 i Rozporządzenie MTiGM. Wymagania dotyczące całokształtu projektowania geotechnicznego robót i badań podłoża podaje norma europejska EN 1997-1:2004 Eurokod 7. Wymagan Pozostało jeszcze 90% tekstu