Należy wyraźnie podkreślić, że w sprawie ustalania geotechnicznych warunków posadawiania obowiązuje rozporządzenie z 2012 roku. Zarówno badania jak i dokumentacje muszą być zgodne z Eurokodem 7. Tym samym obowiązują nas klasy jakości prób gruntu, począwszy od A1 do C5 (tab. 1).
Wyniki badań należy interpretować z uwzględnieniem poziomu wody gruntowej, rodzaju gruntu, metody wierceń, metody pobierania próbek, transportu i warunków składowania oraz przygotowywania próbek do badań. W zależności od rodzaju badanych właściwości gruntu, wyróżniono trzy kategorie metod pobierania próbek: A, B i C. Metodami kategorii A pobierane są próbki zupełnie nienaruszone, w których wilgotność i wskaźnik porowatości są takie jak w warunkach in situ, i nie następują w nich zmiany składników oraz składu chemicznego gruntu. Metodami kategorii B pobrać można próbki o naruszonej strukturze, zawierające wszystkie składniki gruntu in situ z zachowaniem naturalnej wilgotności. Metodami kategorii C można pobierać próbki o naruszonej strukturze i wilgotności
Tablica 1. Klasy jakości próbek gruntu do badań laboratoryjnych [1]
Objaśnienia do tablicy 1:
1 – nienaruszone, 2 – naruszone, 3 – zagęszczone, 4 – przerobione, 5 – odtworzone.
Metoda A - próbki pobierane bez naruszania struktury gruntu z zachowaną wilgotnością i porowatością (próbniki rdzeniowe)
Metoda B - próbki z zachowaną wilgotnością i składem ziarnowym (próbki ze świdra – „szneka” lub ze szlamówki
Metoda C - próbki umożliwiające jedynie określenie składu ziarnowego (doły próbne i świdry)
Próbnik rdzeniowy
Świder
Literatura :
- Wysokiński L., Kotlicki W., Godlewski T.: Projektowanie geotechniczne według Eurokodu 7. Poradnik ITB, Warszawa 2011,
- Zasady dokumentowania geologiczno-inżynierskiego. PIG – PIB, Warszawa 2018.