Encyklopedia

Inwestycje, dla których zachodzi potrzeba wykonania głębokiego wykopu, a przede wszystkim zlokalizowane w terenie zabudowanym, wymagają podjęcia szczególnych działań.  Wybierając rodzaj obudowy i technologię wykonania należy uwzględnić wiele czynników. Na podstawie przyjętych rozwiązań i warunków gruntowo-wodnych prognozuje się ekstremalne przemieszczenia terenu w strefie objętej wpływami głębokiego wykopu. Przemieszczenia te porównuje się z dopuszczalnymi, określonymi dla obiektów istniejących na podstawie rozpoznania rodzaju i stanu ich konstrukcji. W przypadku, gdy istnieje uzasadniona obawa, że przemieszczenia przekroczą dopuszczalne wartości projektuje się prace wzmacniające. W szczególnych przypadkach, jeśli istnieje taka możliwość, powtórnie analizuje się konstrukcję obudowy wykopu oraz technologię jego głębienia. Poszukując rozwiązań dających mniejsze przemieszczenia, zmienia się przyjętą technologię lub schematy. Na etapie projektu wykonawczego, dla ostatecznie zatwierdzonych rozwiązań technologiczno-konstrukcyjnych, wykonuje się projekt monitoringu. Opracowanie to w ogólnym zarysie obejmuje rodzaj i zakres wykonywanych pomiarów, ich częstotliwość oraz wartości alarmowe i graniczne wraz z zasadami postępowania w przypadku ich osiągnięcia.

Główne rodzaje obudów wykopów to:

Ścianka szczelna

Ściana typu „berlinka”

Planowany wykop w obudowie z palisady

Poza terenami zabudowanymi głębokie wykopy realizowane są najczęściej metodą wykopów szerokoprzestrzennych. Stateczność obudowy głębokiego wykopu wykonanego jedną z tych technologii (z wyjątkiem ścian gwoździowanych) zapewniają rozpory, kotwy gruntowe lub stropy kondygnacji podziemnych. Technologie te są stosowane do zabezpieczania pionowych ścian wykopów w budownictwie ogólnym (podziemia budynków użyteczności publicznej, podziemne garaże budynków mieszkalnych lub parkingi), komunikacyjnym (tunele kolejowe, samochodowe i tunele metra wykonywane metodami odkrywkowymi, głębokie wykopy fundamentów mostów) i podczas robót instalacyjnych (kolektory wodociągowe, kanalizacyjne, ciepłownicze). W budownictwie ogólnym głębokość wykopu wynika z liczby kondygnacji podziemnych obiektu i najczęściej nie przekracza 18 m (np. w przypadku pięciu kondygnacji podziemnych garaży). W budownictwie komunikacyjnym głębokość jest związana z przebiegiem trasy tunelu drogowego, kolejowego lub metra. Ze względu na warunki geotechniczne, technologię budowy, bezpieczeństwo robót i koszty wykonania najczęściej w przypadku tego rodzaju wykopów ich głębokość wynosi od kilkunastu do 40 m. W ostatnich latach znacznie rozszerza się obszar wykorzystania ścian szczelinowych z ekonomicznego punktu widzenia. Zmniejszenie kosztów umożliwia również wykorzystanie metody kombinowanej, obudowy berlińskiej i ścianek z grodzic stalowych.Na placach budów obecnie są często też obudowy palisadowe (także z mikropali), ściany formowane iniekcją strumieniową oraz kotwie gruntowe do zapewnienia stateczności we wszystkich fazach budowy. Kotwie umożliwiają szybsze prowadzenie robót ze względu na wolną przestrzeń oraz łatwiejsze odwodnienie wykopu. O kryterium wyboru lub dopuszczalności stosowania określonych obudów stanowi możliwość i wielkość deformacji ścian obudów i oddziaływania na otaczający teren.

Przyjęcie określonego rozwiązania obudowy wykopów w formie wspornikowej lub podpartej decyduje o charakterze deformacji gruntu za ścianą.

Maksymalne osiadania terenu są porównywalne ale znajdują się w innej odległości od obudowy wykopu. Od kształtu deformacji podłoża zależy oddziaływanie na budynki w sąsiedztwie, które mogą mieć różną wrażliwość na określoną formę przemieszczeń. Warto zaznaczyć, że za śc Pozostało jeszcze 90% tekstu