W praktyce inżynierskiej metody badań zagęszczenia i zagęszczalności gruntu należy podzielić na:

laboratoryjne - polegające na wyznaczeniu metodami ubijania mak­symalnej gęstości objętościowej szkieletu gruntowego ρds i wilgotno­ści optymalnej wopt gruntu, polowe - bezpośrednie i pośrednie metody wyznaczenia miar zagęsz­czenia gruntu w warunkach budowy - in situ.

Miarami zagęszczenia gruntów używanymi w Polsce najczęściej są:

stopień zagęszczenia ID  traktowany jako identyfikator stanu fizycznego nie­spoistych gruntów nienaruszonych, wskaźnik zagęszczenia Is sztucznie zagęszczanych gruntów spoistych i nie­spoistych.

Zagęszczenie gruntów niespoistych, zarówno w stanie naturalnym, jak też sztucz­nie zagęszczonych, mierzy się stopniem zagęszczenia ID, który jest miarą wzajemnego upakowania (ułożenia) ziaren w odniesieniu do stanu najbardziej luźnego i naj­bardziej zagęszczonego. Stopień zagęszczenia oblicza się wg wzorów:

w których:                         e, emax, emin – wskaźnik porowatości gruntu, odpowiednio w stanie naturalnym, najbardziej luźnym i najbardziej zagęszczonym,              ρd, ρdmin, ρdmax  - gęstość szkieletu gruntowego w stanach jak wyżej.

 

Pozostało jeszcze 90% tekstu