W tej metodzie przyjmuje się, że dla tego samego czynnika czasowego ( lub wskaźnika czasowego) Tv i dla tego samego stopnia konsolidacji , czas konsolidacji warstwy ściśliwej zależny jest od kwadratu jej miąższości. Można to przedstawić w formie wzoru :
gdzie : t1 – czas konsolidacji warstwy o miąższości h1, np. 20 mm w pierścieniu edometru
t2 - czas konsolidacji warstwy tego samego gruntu, ale o miąższości warstwy h2, np. 9,0 m.
Fot. 1. Pierścienie edometryczne
Na podstawie obserwacji procesu osiadań nasypów in situ , przyjęto bardziej słuszny wzór oparty na wykładniku potęgi o wartości n :
gdzie : n = 1,5 – 2.
Wartość potęgi n powinna być wyznaczana każdorazowo na podstawie badań laboratoryjnych przeprowadzanych na próbkach o różnych wysokościach. W przypadku, gdy konsolidowana warstwa gruntu h2 pod nasypem zalega na nieprzepuszczalnej warstwie, to należy podwoić grubość tej warstwy :
Posiadając krzywe konsolidacji próbek z edometrów można podjąć się oszacowania czasu osiadania w skali naturalnej uwzględniając zależności j.w. zgodnie z metodą wykreślną.
Literatura:
1. Molisz R. [i in.]: Nasypy na gruntach organicznych. WKŁ, Warszawa 1986,
2. Wiłun Z.: Zarys geotechniki. WKŁ, Warszawa 2013