W przypadku braku odpowiedniego tłucznia wytwarza się często płyty z betonu żwirowego. Są one znacznie słabsze od płyt kamienno-betonowych i można je stosować tylko przy ruchu lekkim. Przy ruchu ciężkim ulegają szybko zniszczeniu i wymagają przykrycia bitumiczną warstwą jezdną. Do wyrobu płyt z betonu żwirowego należy używać kruszywo 0 - 40 mm, bogate w ziarna żwirowe (> 2 mm), tj. w granicach 60 - 80%. Wytrzymałość betonu powinna wynosić Rw ≥ 250 kG/cm2.


Fot. 1. Nawierzchnia z płyt betonowych

Płyty układa się bezpośrednio na gruncie przepuszczalnym, a w gruncie nieprzepuszczalnym — na zagęszczonej warstwie piasku, żwiru, pospółki kamiennej lub żużla. Przy układaniu płyt na podbudowie twardej, np. na starej nawierzchni tłuczniowej lub brukowcowej, należy ją wyprofilo­wać i naprawić. W celu wyrów­nania drobnych nierówności (do 3 cm) i izolacji płyt od podbudowy rozściela się war­stwę wyrównawczą z piasku, którą starannie zagęszcza się, profiluje i zwilża wodą. Gru­bość tej warstwy w stanie zagę­szczonym wynosi około 3 cm.
Płyty sześciokątne układa się na odcinkach prostych rzę­dami prostopadłymi do osi drogi, tzn., w taki sposób, aby dwa boki były do niej prosto­padłe. Przy krawężnikach lub opornikach powinno się ustawiać infuły do płyt sześciokątnych. Ze względu jednak na brak produkcji takich elementów wypełniających powierzchnię, wolne przestrzenie wypełnia się miesznką betonową. Na łukach o promieniu R ≥ 170 m i przy szerokości jezdni do 7 m układa się płyty sześciokątne tak jak na odcin­kach prostych, zwiększając sze­rokość spoin poprzecznych ku zewnętrznej krawędzi nawierzchni, tak aby spoiny poprzeczne pokrywały się z promieniami łuku. Na łukach o promieniu R < 170 m, przy poszerzaniu jezdni na łukach oraz przy szerokości jezdni ponad 7 m, najpierw umie­szcza się infuły przy krawężnikach lub opornikach, a następnie płyty układa się z obu końców łuku tak, jak na odcinkach prostych.


Rys. 1. Układanie płyt w na­wierzchni: a) sześciokątnych rzęda­mi prostopadłymi do osi drogi, b) kwadratowych rzędami nachylony­mi pod kątem 45° do osi drogi

Powstające przy takim układaniu puste przestrzenie między infułami i pełnymi płytami oraz w pobliżu dwusiecznej łuku, wypełnia się dokładnie ubitą mieszanką betonową na wysokości 2/3 grubości płyt oraz zabrukowuje przed związaniem betonu tłuczniem o takich wymiarach i z takiego samego kamienia, jaki był użyty do wyrobu płyt. Tłuczeń zalewa się płynną zaprawą cementową o składzie 1:2.
Płyty kwadratowe układa się albo rzędami prostopadłymi do osi drogi, albo rzędami nachylonymi do osi pod kątem 45° z infułami (rys. 1b). Przy układaniu płyt kwadratowych na łukach stosuje się takie same zasady jak przy układaniu płyt sześciokątnych.
Szerokość spoin na odcinkach prostych nie powinna przekraczać 6 mm, a na łukach — 15 mm. Wąskie spoiny utrudniają ich wypełnianie, a szerokie — powodują uszkodzenia krawędzi płyt. Spoiny wypełnia się piaskiem albo płynną zaprawą cementowo-piaskową, w której stosunek cementu do piasku powinien wynosić 1:2. Wypełnianie spoin piaskiem stosuje się w przypadku, gdy nawierzchnię układa się prowizorycznie lub na drogach o małym ruchu. W innych przypadkach wypełnia się spoiny zaprawą cementową, którą wylewa się na wykończoną i zalaną nawierzchnię, a następnie powoli nasuwa się zaprawę do niewypełnionych spoin tak, aby powietrze stopniowo z nich uchodziło.
Przy wypełnianiu spoin zaprawą cementową należy przewidzieć i wykonać szczeliny dylatacyjne co 6-8 m prostopadle lub ukośnie do osi drogi. Szczeliny dylatacyjne wypełnia się masą zalewową.


Fot. 2. Nawierzchnia z płyt betonowych bez infuł przy krawężniku

Nawierzchnia może być oddana do ruchu niezwłocznie po wykonaniu, jeżeli spoiny wypełnione są piaskiem, a po 21 dniach gdy spoiny zostały wypełnione zaprawą cementową.