W ostatnich kilkudziesięciu latach rozwój środków technicznych, jakimi dysponuje budownictwo umożliwił wznoszenie wielkich obiektów z betonu w bardzo krótkim czasie. Nie rzadko układa się obecnie nawet ponad 500 m3 betonu w czasie jednej zmiany roboczej. Tak szybkie tempo budowy ujawniło w całej pełni problemy znane uprzednio tylko przy budowie wielkich zapór wodnych z betonu. Problemy te wynikają z faktu, że dojrzewanie betonu jest wynikiem hydratacji cementu, która stanowi proces egzotermiczny. Orientacyjnie pełna hydratacja 1 kg zwykłego cementu portlandzkiego powoduje wydzielenie się około 400 kJ ciepła. Wydzielające się ciepło hydratacji podnosi temperaturę betonu tym bardziej, im trudniejsze jest odprowadzanie ciepła na zewnątrz. W skrajnych przypadkach może to doprowadzić do zagotowania się dojrzewającej masy betonowej, a powstające w betonie naprężenia termiczne mogą być przyczyną pęknięć przebiegających przez cały przekrój betonowanego elementu. Ponieważ odprowadzanie ciepła hydratacji jest tym trudniejsze, im większe są rozmiary betonowanego bloku, więc niebezpieczeństwo uszkodzeń na skutek naprężeń termicznych jest tym większe, im bardziej masywna jest konstrukcja. Dla konstrukcji o prostych kształtach masywność możemy utożsamiać z jej grubością.
Fot.1. Konstrukcje żelbetowe do zamknięć powłokowych na Morzu Północnym
Fot.2. Konstrukcje żelbetowe do zamknięć powłokowych na Morzu Północnym
Dla porównywania masywności konstrukcji o złożonych kształtach można posłużyć się jedną z następujących miar.
A. Współczynnik masywności konstrukcji 