Jest metodą wzmacniana gruntów niespoistych, mało i średnio spoistych oraz kruszyw w celu poprawy nośności i zmniejszenia wrażliwości na wpływy atmosferyczne. Mieszanki wykorzystuje się m.in. na warstwy ulepszonego podłoża.
Najlepsze wyniki stabilizacji cementem uzyskuje się przy gruntach o wskaźniku piaskowym 20 ≤ WP ≤ 50 oraz zawartości frakcji <0,075 mm do 15%, a także zawartości ziaren > 2 mm co najmniej 30%. W celu sprawdzenia przydatności gruntu do stabilizacji cementem wykonuje się badania wytrzymałości na ściskanie i mrozoodporności próbek gruntu stabilizowanego.
Grunty o wskaźniku pH poza przedziałem od 5 do 8 oraz zawierające więcej niż 5 % (m/m) części organicznych i więcej niż 1 % (m/m) siarczanów (w przeliczeniu na S03) mogą być stabilizowane cementem po ulepszeniu chlorkiem wapniowym, wapnem lub popiołami lotnymi.
Stabilizacji nie należy wykonywać, gdy podłoże jest zamarznięte, przy temperaturze poniżej 5°C oraz podczas opadów deszczu.
Proces technologiczny stabilizacji cementem polega na zmieszaniu rozdrobnionego gruntu z optymalną ilością cementu i wody, a w razie potrzeby dodatków ulepszających, oraz na zagęszczeniu wytworzonej mieszanki.
Wilgotność przed zagęszczeniem powinna być zbliżona do wilgotności optymalnej (w przedziale 0,9 ÷ 1,1 wopt). Orientacyjnie zawartość cementu w mieszance, w stosunku do masy gruntu suchego, wynosi od 2% do 10%. Zawartość cementu w mieszance na ulepszone podłoże nie powinna przekraczać, w zależności od kategorii ruchu, 8% do 10%.
W przypadku stabilizacji na miejscu zagęszczanie i obróbkę powierzchniową należy zakończyć w ciągu 5 godzin od rozpoczęcia mieszania gruntu z cementem.
Mieszanki dowożone z wytwórni powinny być zagęszczane niezwłocznie po ułożeniu (i wyrównaniu). Zagęszczanie i obróbkę powierzchniową należy zakończyć przed upływem 2 godzin od chwili dodania wody do mieszanki.