Jest to metoda wzmocnienia nadmiernie wilgotnych gruntów spoistych o wskaźniku plastyczności Ip > 7%, zawierających minerały iłowe wchodzące w reakcję z wapnem, a także popiołów lotnych, w celu poprawy nośności i zmniejszenia wrażliwości na wpływy atmosferyczne. Mieszanki stabilizowane wapnem wykorzystuje się jako górne warstwy podłoża.
Zawartość frakcji kamienistej (ziaren większych od 40 mm) w gruncie nie powinna przekraczać 15%. Do stabilizacji wapnem są nieprzydatne grunty lub popioły lotne zawierające więcej niż 10% (m/m) części organicznych oraz o wskaźniku piaskowym WP ≥ 30. Stabilizacji nie należy wykonywać, gdy podłoże jest zamarznięte oraz w trakcie opadów deszczu.
Orientacyjnie do górnej warstwy ulepszonego podłoża dodatek wapna w stosunku do masy gruntu suchego wynosi od 3% do 7%.
Proces technologiczny stabilizacji polega na spulchnieniu i rozdrobnieniu gruntu, zmieszaniu go z optymalną ilością wapna oraz zagęszczeniu mieszanki przy wilgotności zbliżonej do optymalnej. Spoiwem może być wapno palone niegaszone (grunty bardzo spoiste lub nadmiernie zawilgocone), jak i sucho gaszone (grunty średnio spoiste).