Encyklopedia

Wiele błędnych rozwiązań w zakresie stosowania geosyntetyków jest spowodowanych nieprzestrzeganiem podstawowej zasady, że materiały geotekstylne nigdy nie są samodzielną konstrukcją, a dobrze pracują tylko wtedy, gdy są prawidłowo zaprojektowane i wbudowane w gruncie.
Pomimo upływu ponad 30 lat od pierwszych zastosowań geosyntetyków w Polsce narzędzia, które używane są do projektowania, nie zostały jeszcze dobrze wykalibrowane. Jest to spowodowane m.in. tym, że w przypadku geotechniki sytuacja jest trudniejsza niż w innych specjalnościach, takich jak konstrukcje stalowe czy żelbetowe.
Ukazujące się publikacje w formie artykułów w czasopismach fachowych, książkach i instrukcjach z prezentowanymi gotowymi rozwiązaniami konstrukcyjnymi oraz upowszechnianie się komputerowego wspomagania projektowania przyniosło wiele korzyści, jednak sprowadziło również pewne realne zagrożenia. Częste dążenie do przyspieszania pracy wymusza bezkrytyczne przyjmowanie wyników, schematów lub procedur, bez ich weryfikacji i kontroli. W obecnej sytuacji rynkowej wszyscy uczestnicy procesu budowlanego zmuszeni są do szukania oszczędności. W związku z tym już na etapie wstępnej oceny właściwości fizykomechanicznych gruntów podłoża wymaga się od projektanta przyjęcia schematu wzmocnienia konstrukcji. Niekiedy można też zaobserwować, że projektanci „dopasowują” zapamiętany schemat lub rozwiązanie z jakiejś publikacji do aktualnie realizowanego projektu, bez analizy różnic konstrukcyjnych,  kryteriów zastosowań i obliczeń statycznych.
Odrębnym tematem są nagminne praktyki zamiany materiałów na etapie wykonawstwa, gdzie duży wpływ na decyzje mają kolejno zgłaszający się dostawcy geosyntetyków.
Jest rzeczą oczywistą, że materiały geosyntetyczne stały się jednymi z ważniejszych materiałów w branży budowlanej.  Obecnie trudno sobie wyobrazić wiele inwestycji bez ich udziału. Geosyntetyki stały się doskonałym materiałem inżynierskim w szerokim spektrum zastosowań – w transporcie, geotechnice, inżynierii środowiska, hydrotechnice oraz budownictwie kubaturowym. Tempo, w jakim rozwija się ten sektor jest co najmniej zadziwiające.
Większość technologii z zastosowaniem geosyntetyków stale się rozwija. Co roku pojawia się kilka nowych wyrobów, niejednokrotnie o bardzo specyficznych zastosowaniach i właściwościach. Wymaga to opracowania niekonwencjonalnych metod badań, projektowania i wykonawstwa robót.
Normalizacja i inne przepisy nie nadążają za praktyką. Powstające zalecenia, wytyczne i normy oparte były i są na metodzie prób i błędów. Wiele z tych opracowań miało swoje źródło w wynikach chaotycznych badań albo było efektem niezrozumienia i błędnych tłumaczeń literatury światowej, co do dzisiaj skutkuje błędami w poprawnym opisywaniu rozpatrywanego przypadku lub schematu statycznego. Na podstawie analizy treści i postulatów zawartych w referatach prezentowanych na sympozjach lub konferencjach dotyczących geosyntetyków można odnieść wrażenie, że nie wszyscy pragną, aby okres pionierski w stosowaniu geosyntetyków w Polsce się zakończył. A przecież w przypadku wystąpienia awarii i uszkodzeń konstrukcji dochodzi do wymiernych strat materialnych ponoszonych przez inwestorów i wykonawców robót gwarantujących odpowiednią jakość oraz projektantów uczestniczących w procesie inwestycyjnym.
Wzorem krajów, w których konstruowanie obiektów z geosyntetykami jest bogato skodyfikowane, wprowadzono w Polsce normę PN-EN 14475:2006. Podano w niej ogólne zasady wykonywania nasypów budowlanych, uzbrojonych elementami poziomymi lub pochyłymi, układanymi pomiędzy warstwami nasypu podczas jego budowy. Norma dotyczy następujących zastosowań gruntów zbrojonych:

• konstrukcji oporowych (ścian pionowych lub pochylonych, przyczółków mostowych, budowli do masowego składowania),
• zbrojonych stromych skarp z osłoną powierzchniową,
• zbrojonych skarp łagodnych bez osłony, z powierzchniowym zabezpieczeniem przeciwerozyjnym,
• stabilizacji skarp osuwiskowych,
• nasypów ze zbrojeniem w podstawie oraz nasypów ze zbrojeniem w górnej części przeciw wysadzinom mrozowym.

Norma nie obejmuje natomiast wykonywania innych specjalnych robót geotechnicznych z zastosowaniem gwoździ, pali, mikropali, ścianek szczelnych, ścian szczelinowych, zastrzyków i iniekcji strumieniowej.
Nawiasem mówiąc, obszerny Eurokod 7-1 poświęca tym zagadnieniom p. 5.5 liczący 18 wierszy, a „Wytyczne wzmacniania podłoża gruntowego w budownictwie drogowym” z 2002 r. jedynie 16 s. ze 124  i to w sposób ogólny.

1. Trwałość konstrukcji.

Trwałość konstrukcji wykonywanych z zastosowaniem materiałów geosyntetycznych zależy w dużym stopniu od jakości wykonania. Również źle wykonany projekt konstrukcji, bez rysunków szczegółowych, może przyczynić się do pogorszenia jakości wykonawstwa. Niestety, w chwili obecnej w zasadzie wszystkie strony procesu inwestycyjnego (projektanci, wykonawcy i nadzór inwestycyjny) nie są odpowiednio przygotowani do zapewnienia wysokiej jakości. Najczęstsze uszkodzenia występują z powodu niedbałego przemieszczania materiału, przy użyciu nieodpowiedniego sprzętu, wadliwego łączenia poszczególnych pasm i nieodpowiedniego przygotowania podłoża, które na skutek osiadań powoduje w materiale geosyntetycznym naprężenia znacznie przekraczające naprężenia przyjęte w projekcie jako dopuszczalne. Jeżeli uwzględniłoby się poziom naszego wykonawstwa, należałoby w obliczeniach wytrzymałościowych przyjmować całkowite współczynniki bezpieczeństwa      od 3 do 5. Bardzo istotne do zapewnienia trwałości konstrukcji jest stworzenie na wszystkich większych obiektach systemu obserwacji, który pozwalałby ocenić zachowanie się konstrukcji w miarę upływu czasu. Badania te powinny być realizowane przez odpowiednio przygotowane do tego laboratoria.

2. Wzmacnianie gruntów.

Konieczność wzmacniania gruntów w przeważającej mierze zależy od rodzaju zadania inwestycyjnego i zalegających warstw gruntowych oraz ich nośności. Jego celem może być:

• zwiększenie nośności,
• zmniejszenie osiadania,
• zapobieganie utracie stateczności,
• zabezpieczanie skarp wykopów i nasypów oraz zboczy naturalnych,
• zabezpieczanie uplastyczniania się podłoża,
• stabilizacja podłoża.

Rozpatrywane konstrukcje z gruntu zbrojonego to ogólnie rzecz biorąc nasypy, gdzie oprócz materiału nasypowego układa się dodatkowo w nasypie warstwami zbrojenie, które ma je wzmacniać. Idea wzmocnienia gruntu zbrojeniem jest podobna do idei konstrukcji żelbetowych. W obu wypadkach zastosowanie zbrojenia ma na celu usunięcie podobnej wady materiałów, tj. małej (w przypadku gruntów – praktycznie zerowej) wytrzymałości na rozciąganie. W przypadku budowli ziemnych zastosowanie zbrojenia pozwala na powstanie w nasypie sił przeciwstawiających się zsuwaniu gruntu wzdłuż linii poślizgu. W efekcie następuje zwiększenie wytrzymałości nasypu na ścinanie, decydującej o nośności konstrukcji ziemnych. Powstanie w zbrojeniu sił rozciągających jest wynikiem jego współpracy z gruntem. W odróżnieniu od konstrukcji żelbetowych współpraca gruntu ze zbrojeniem to efekt m.in. sił tarcia między materiałami oraz adhezji. W konsekwencji przyczepność zbrojenia do gruntu, a także wymagana długość zakotwienia zbrojenia w gruncie nie jest stała, lecz zależy od naprężeń ściskających występujących w płaszczyźnie kontaktu, czyli od usytuowania zbrojenia w nasypie.

3. Stateczność konstrukcji.

Poza osuwiskami naturalnymi występują również osuwiska wywołane zmianami lokalnych warunków gruntowo- wodnych, a także błędami technicznymi:

• zbyt stromym pochyleniem skarp,
• zbyt dużym podcięciem zboczy,
• zastosowaniem niewłaściwych gruntów do budowy nasypów,
• niewłaściwym zagęszczeniem nasypów,
• nieodpowiednią technologią wykonywania robót,
• niewłaściwym odwodnieniem.

Do najczęstszych przyczyn osuwiskowych w wykopach można zaliczyć:

• zwiększenie kąta nachylenia skarpy w stosunku do kąta nachylenia zbocza naturalnego i kąta stoku naturalnego, jakim charakteryzuje się dany grunt w podłożu,
• zmniejszenie spójności gruntu na skutek odciążenia, zdjęcia części nadkładu lub dopuszczenia do nadmiernego zawilgocenia,
• zwiększenie erozji gruntów przez ich odsłonięcie i niezabezpieczenie przed spływającą wodą,
• zmianę warunków wodno-gruntowych.

Tendencje osuwiskowe w nasypach występują przede wszystkim na skutek niewłaściwego ich wykonania, tj.:

• minimalizacji robót ziemnych i zajętości terenu – zbyt dużego pochylenia skarp,
• zbyt grubych warstw przeznaczonych do zagęszczania, które uniemożliwiają osiągnięcie właściwego stopnia lub wskaźnika zagęszczenia,
• użycia niewłaściwego gruntu, z którego nasyp jest wykonany (U < 5),
• niezabezpieczenia skarp przed erozją powierzchniową,
• nadmiernego obciążenia naziomu taborem samochodowym lub kolejowym.

4. Zastosowanie zbrojenia w nasypach, skarpach i ścianach oporowych.

Maksymalna wysokość nasypu posadowionego na słabych gruntach nie zależy od użytych geosyntetyków. W przypadku przekroczenia naprężeń granicznych w podłożu i wystąpienia zjawisk awaryjnych, tj. przebicie lub pęknięcie kożucha torfowego, obsuw poza obszarem wzmocnionym itd. geosyntetyki pracujące jako zbrojenie nie zahamują tych zjawisk i zostaną zerwane lub wciągnięte zgodnie z wytworzonymi kształtami poślizgu lub zapadnięcia się konstrukcji.
Inaczej sprawa przedstawia się dla schematu z kontrbankietami ( bocznymi ławami dociskowymi ) i geotkaninami w formie zamkniętych „poduszek”. Ograniczając możliwości wyparcia gruntu na boki oraz poszerzenia podstawy nasypu osiąga się znaczące zmniejszenie osiadań.
W tym jedynym przypadku nie możemy mówić tylko  o „wygładzeniu niecki osiadania”. Dotychczasowe, ponad 30-letnie doświadczenia w konstruowaniu tego typu nasypów potwierdzają to zjawisko. Jedynym mankamentem tego rozwiązania jest potrzeba zajęcia większej powierzchni terenu.

Rys.1. Strefy wyporu pod nasypem

Rys.2. Nasyp z kontrbankietami

Rys.3. Przykład posadowienia nasypu drogowego z kontrbankietami i drenażem pionowym na obejściu m. Ognicy (2000 r.).

Jak wcześniej zapisano, poszerzenie nasypu o kontrbankiety eliminuje efekty wypierania podłoża na boki podnosząc jego nośność. Podstawowym warunkiem do spełnienia przez  projektantów powinna być zawsze optymalizacja organizacyjno – finansowa przedsięwzięcia inwestycyjnego.
Określenie stref rozkładu naprężeń w nasypie obciążanego terenu jest niezbędnym czynnikiem w zrozumieniu wszystkich mechanizmów występujących w trakcie obciążenia.
Obecne narzędzia projektowe umożliwiają projektantowi podjęcie określonych decyzji co do wyboru schematu obciążenia, rodzaju wzmocnienia podłoża oraz tempa przyrostu obciążenia konstrukcji w miarę upływu czasu wraz  z ustaleniem tempa konsolidacji.
Istniejący podział konstrukcji z gruntu zbrojonego opiera się na kryterium nachylenia powierzchni całkowitej do poziomu. Jest to podział na:

• zbocza naturalne (strome skarpy nasypów i wykopów) z nachyleniem ß ≤ 70°,
• ściany oporowe, przyczółki oraz stożki mostów i wiaduktów z nachyleniem ß ≥ 70°.

Rys. 4. Typowe schematy zastosowania zbrojenia skarp

Na rys.4. przedstawiono typowe schematy zastosowania zbrojenia skarp:

• w nowych konstrukcjach, z możliwością ograniczenia powierzchni potrzebnej do budowy nasypu,
• jako konstrukcje alternatywne dla tradycyjnych żelbetowych ścian pionowych,
• w trakcie poszerzania nasypów, dróg kołowych i kolei,
• określeniem współczynnika bezpieczeństwa stateczności konstrukcji,
• obliczeniem potrzebnej długości pasm geosyntetyków poza potencjalną powierzchnią poślizgu lub klinami odłamu,
• obliczeniem maksymalnej wytrzymałości pasma ze względu na zerwanie,
• optymalizacją kosztową inwestycji.

5. Składowisko odpadów.

Jest to szczególna grupa obiektów, w których zastosowane geosyntetyki powinny podlegać szczególnemu reżimowi technologicznemu. W każdym składowisku tworzona jest szczelna kapsuła z kilku warstw geosyntetycznych pełniących różne funkcje.

Rys.5. Typowy przekrój warstw uszczelnienia składowiska

Rozmieszczenie poszczególnych warstw uszczelniająco-separacyjnych, szczególnie na skarpach składowiska, powinno być poparte odpowiednimi obliczeniami w fazie projektowej. Obliczeniom powinny być poddane: grubość geomembrany ze względu na warunki geometryczne składowiska oraz wysokość składowania odpadów wraz z możliwością osiadania podłoża (dopuszczalne odkształcenie geomembrany powinno być ok. 50 razy mniejsze niż mierzone podczas rozciągania jednoosiowego w laboratorium), sposób zakotwienia na koronie skarpy, stateczność warstw geosyntetycznych na skarpach, stateczność obsypki filtracyjnej.

Rys.6. Typowe rodzaje poślizgu warstw przykrycia na geomembranach.

Rys.7. Typowe rodzaje zniszczenia zakotwienia geomembrany.

Należy podkreślić, że dotychczasowa praktyka projektowa opiera się na quasi-metodzie obserwacyjnej – projektant przyjmuje rozwiązanie na podstawie dostępnej literatury lub własnych doświadczeń, bez jakichkolwiek obliczeń. Jest to przyczyna największej liczby awarii różnego rodzaju przesłon izolacyjnych związanych z geomembranami.
Od ponad 10 lat w obiektach objętych szczególnym dozorem i monitoringiem montowane są systemy do wykrywania nieszczelności w geomembranach. Dzięki tym urzadzeniom stwierdzono, że praktycznie na każdym składowisku występują nieszczelności i uszkodzenia, przez które może przechodzić do 100% odcieku. W takich przypadkach należy mówić o katastrofie, a nie o awarii, tym bardziej, że nie ma możliwości zatrzymania tego procesu. Odpowiedzialność za taki stan rzeczy spoczywa na wszystkich uczestnikach procesu inwestycyjnego. Przyczyną uszkodzenia geomembran mogą być:

• koncentracja naprężeń (geomembrana napięta),
• nadmierne lub nierównomierne osiadanie gruntu,
• miejscowy brak kontaktu między płaszczyzną geomembrany a podłożem (kawerny),
• składowanie odpadów bezpośrednio na geomembranie,
• najechanie lub wbicie lemiesza spycharki lub kompaktora w skarpę,
• samozapłony odpadów lub nieświadome skutków podpalanie, szczególnie przy skarpach składowiska,
• dewastacja uszczelnienia przez wycięcie określonej płaszczyzny do dalszego wykorzystania gospodarczego przez osoby trzecie,
• nadmierne ilościowo rozwijanie i układanie pasm geomembrany na zakład przy wysokich temperaturach powietrza, pełnym nasłonecznieniu i bez sukcesywnego zgrzewania,
• zgrzewanie geomembran w niskich temperaturach otoczenia (poniżej 5°C), bez utrzymywania temperatury zgrzewania na stałym poziomie w maszynach samojezdnych,
• dopuszczanie do okresowych schłodzeń elementów grzewczych przez np. gwałtowne podmuchy zimnego wiatru,
• zgrzewanie pasm geomembrany nieoczyszczonych z błota, piasku oraz podczas deszczu lub mżawki.

Fot.1. Zsuw warstw okrywających geomembranę na skarp           

Fot.2. Wypór zbiorników z wadliwie uszczelnionego wykopu poprzez przedostanie się wody gruntowej

Fot.3.Zbyt wysoko osadzona rura do odprowadzania odcieków z dna składowiska                    

Fot.4.  Kradzież pasma geomembrany niezabezpieczonej obsypką

Fot.5.  Niedopuszczalne składowanie odpadów bezpośrednio na geomembranie

Pomimo przedstawionych mankamentów uszczelnień geomembranowych trudno nie docenić ich zalet. Dlatego by uzyskać zamierzony efekt końcowy, jakim jest ochrona gruntów i wód gruntowych przed przedostaniem się substancji toksycznych, należy zapewnić właściwy system projektowania oraz kontrolę wykonawstwa z utrzymaniem pełnego reżimu technologicznego. Odrębną sprawą jest stosowanie geomembran jako uszczelnienie wałów przeciwpowodziowych. Obecnie obowiązujące przepisy pozwalają na wbudowanie różnych systemów, od pionowych przesłon po płaszczyznowe ułożenie na skarpach odwodnych. Mniejszym niebezpieczeństwem jest zastosowanie geomembran teksturowanych obustronnie z grubszymi warstwami obsypki. Z doświadczeń wynika, że przy warstwach okrywowych mniejszych niż 0,80 m, szczególnie przy dłuższych okresach suchych, obumiera cała szata roślinna porastająca skarpy, co przy dużej powodzi może doprowadzić do kilku różnych mechanizmów zniszczenia.
Jednocześnie okazuje się, że geomembrany przeciwdziałają tworzeniu korytarzy i nor przez piżmaki i inne gryzonie. Można sądzić, że materiał, jego zapach lub właściwości wiskoleptyczne nie odpowiadają gryzoniom.

6. Funkcjonalność geosyntetyków.

Geowłókniny, geotkaniny i geosiatki są materiałami o dużej funkcjonalności.

Rys. 8. Funkcjonalność geosyntetyków

Geowłókniny o różnej grubości i otwartości charakteryzują się stosunkowo niską wytrzymałością na rozciąganie i dużą wydłużalnością. Ich zakres zastosowań powinien obejmować separację, filtrację i drenaż. Szczególnego znaczenia nabierają w tych przypadkach kryteria retencyjności, filtracji i zakolmatowania.
Kryteria dotyczące filtrowania gruntów niespoistych i mało spoistych:

• w odniesieniu do geotkanin tasiemkowych (o równomiernym wymiarze otworów): O₉₀/d₉₀ ≤ 2,5,
• w odniesieniu do geowłóknin igłowanych i przeszywanych (o zróżnicowanych wymiarach porów, zamykających się pod obciążeniem): O₉₀/d₉₀ ≤ 5.

Istotne jest, by stosunek wymiarów porów był jak najbliższe podanym wartościom granicznym 2,5 i 5, aby zapewnić jak najwyższą przepuszczalność geosyntetyków, a zarazem zachować ich zdolność do zatrzymywania cząstek gruntu. Zjawiska, które mogą wpływać ujemnie na długotrwałą pracę geowłóknin, powinny być wykazywane w trakcie projektowania na podstawie rzetelnie wykonanych badań gruntów podłoża i nasypów z krzywymi z analiz granulometrycznych (sitowych i areometrycznych). Nie można zapominać, że oprócz kolmatacji mechanicznej istnieje również niebezpieczeństwo kolmatacji biologicznej i chemicznej. Rozmnażające się bakterie, glony i grzyby zatykają pory w równym stopniu, co krystalizacja związków i substancji chemicznych zawartych w odciekach i wodach gruntowych. 

Rys. 9. Zmiany współczynnika wodoprzepuszczalności geowłókniny na skutek kolmatacji

Fot.6. Zniszczenia rowu drogowego i skarpy składowiska popiołów wywołane zakolmatowaniem geowłókniny i przebiciem hydraulicznym.

Błędnie zaprojektowana geowłóknina mająca pełnić funkcję drenażu opaskowego u podstawy skarpy była przyczyną awarii i uszkodzenia skarp obwałowania wylewiska popiołów przy elektrowni. Rodzaj geowłókniny służącej do owinięcia drenaży objętościowych i rur perforowanych został przyjęty jedynie na podstawie gramatury i nie spełniał żadnego kryterium filtracji i kolmatacji. Geowłóknina po ponad jednorocznej eksploatacji wykazywała  kolmatacji mechanicznej nastąpiła również krystalizacja siarczanów wypłukiwanych z popiołów.

Rys.10. Przykłady zastosowania geosyntetyków w podtorzu kolejowym schemat górny – nieprawidłowy, schemat dolny - prawidłowy  

Posadawianie nasypów drogowych, kolejowych i wszelkiego rodzaju obwałowań na gruntach ściśliwych lub terenach objętych szkodami górniczymi wiąże się z długotrwałym osiadaniem lub gwałtownymi tąpnięciami terenu. Dlatego projektowanie tego typu posadowień zawsze powinno być poparte rzetelnymi badaniami podłoża, obliczeniem I i II stanu granicznego, obliczeniem wytrzymałości długotrwałej geosyntetyków oraz odpowiednim ich rozmieszczeniem w przekroju poprzecznym.
Brak takiego podejścia do tematu był przyczyną awarii i uszkodzenia nasypów na drodze nr 6 w rejonie Lęborka, wysokiego nasypu autostrady A-4 pomiędzy węzłami Wirek i Batorego, wypłukania 100‑metrowego odcinka nasypu kolejowego na trasie Krzyż–Poznań.
Konstrukcje z zastosowaniem geotkanin i geosiatek nie były zaprojektowane na podstawie obliczeń.

7. Geotkaniny czy geosiatki ?

Wśród projektantów zdania są podzielone na temat tego, czy stosować geotkaniny, czy raczej geosiatki. Zasadniczy wpływ na to ma pierwszy kontakt z dystrybutorem, odpowiednio sporządzony prospekt pokazujący w sposób czytelny rozwiązanie techniczne problemu, uczestnictwo w sympozjach lub seminariach organizowanych przez producentów lub dystrybutorów oraz dostępność materiału i bogaty asortyment producenta.
Zalet geosiatek nie sposób przecenić w zastosowaniach przy wzmacnianiu podtorzy tramwajowych i kolejowych, gdy kolejną warstwą gruntu jest kruszywo grube (tłuczeń, kliniec). Natomiast we wszystkich innych zastosowaniach przewagę mają geotkaniny.  W odróżnieniu od siatek, które samodzielnie nie odgrywają roli separacyjno-filtracyjnej, geotkaniny pełnią wszystkie funkcje. Poza tym geotkaniny charakteryzują się znacznie wyższymi parametrami wytrzymałościowymi i niższą ceną.

Rys. 11. Podstawowe różnice funkcjonalne pomiędzy geosiatkami i geotkaninami.

8. Budowle hydrotechniczne.

Zastosowania geosyntetyków w budownictwie hydrotechnicznym, m.in. przy budowie i zabezpieczaniu wałów przeciwpowodziowych, grobli zapór, tam, nabrzeży, brzegów rzek, wybrzeży morskich, wysokich skarp, nasypów, przy umacnianiu koryt rzecznych i skarp budowli hydrotechnicznych, przy budowie dróg dojazdowych i tymczasowych biegnących po koronie wału lub posadawianych na gruntach organicznych, musi być poparte rzetelną analizą. Przy wyborze odpowiednich materiałów i technologii w fazie projektowania obiektów hydrotechnicznych należy obliczyć i zapewnić:

• stateczność ogólną i lokalną korpusu wału,
• stabilność niwelety ze względu na osiadanie,
• bezpieczeństwo ze względu na przebicie hydrauliczne przez ustalenie krzywej filtracji odnośnie warunków przepływu w czasie wezbrania (filtrację odwrotną),
• separację podłoża od warstwy nasypowej,
• minimalne dopuszczalne wymiary korpusu dla wody obliczeniowej (miarodajnej i kontrolnej),
• przejazdy pojazdów i przejścia ludzi i zwierząt,
• spełnienie wymagań ochrony środowiska.

Niespełnienie któregokolwiek warunku skutkuje niepowetowanymi stratami, nie tylko materialnymi.

Rys. 12. Deformacje skarpy pod wpływem zmiennego poziomu zwierciadła wody i źle zaprojektowanego narzutu kamiennego.

Fot.7. Pofałdowane płaszczyzny geotkaniny nie gwarantują dobrej współpracy z gruntem

Fot.8. Układanie koszy gabionowych bez zastosowania geosyntetyków i z geosyntetykami.

Rys. 13. Prawidłowe i złe ułożenie pasm geosyntetyków  pod nasypami i na skarpach

9. Mechanizmy zniszczenia konstrukcji z gruntu zbrojonego.

Typowe mechanizmy zniszczenia konstrukcji oporowych z gruntu zbrojonego geosyntetykami przedstawiono na poniższych schematach :

Rys.14. Podstawowe mechanizmy zniszczenia zbrojonych konstrukcji oporowych
a) poślizg bryły odłamu, b) poślizg zbrojenia, 
c) wyparcie gruntu, d) utrata stateczności zbocza.  

Każdorazowe projektowanie tego typu posadowień powinno być poparte rzetelnymi badaniami podłoża.
W każdym przypadku należy zwrócić uwagę na :

• budowę geologiczną i właściwości geotechniczne podłoża, a szczególnie miąższość i rodzaj warstw słabych oraz poziom stropu podłoża nośnego,
• niejednorodności budowy podłoża i występowanie lokalnych gniazd lub soczewek słabych gruntów,
• rodzaj i uziarnienie gruntów, parametry geotechniczne, szczególnie słabych warstw wymagających wzmocnienia lub ulepszenia,
• prognozowane zmiany właściwości gruntów w wyniku ich wzmocnienia,
• warunki hydrologiczne: poziomy wód gruntowych, nawierconych i ustabilizowanych, kierunek ich przepływu, prognoza zmian stanów wód,
• właściwości chemiczne, zanieczyszczenia gruntu i wód gruntowych oraz ich agresywność,
• przeszkody w podłożu mogące utrudnić roboty.

Badania powinny wyjaśnić, czy wzmocnienie rzeczywiście jest potrzebne? Jeśli tak, to należy możliwie dokładnie ustalić zakres występowania słabych gruntów, by uniknąć zbędnych robót wzmacniających. Należy pamiętać, że wiercenia i sondowania są zawsze tańsze od samego wzmacniania. Dokładnego rozpoznania wymagają szczególnie warstwy określane zwykle jako nienośne, gdyż ich właściwości fizyko – mechaniczne decydują o wyborze zabiegów oraz o ich efektach.

10. Podstawowe awarie, uszkodzenia konstrukcji i błędy realizacyjne

Czynniki wpływające na powstawanie awarii i uszkodzeń:

• brak stateczności materiałów na zboczu,
• brak dostatecznego zakotwienia przy dużych powierzchniach,
• przerwanie materiału wskutek pełzania przy dużych powierzchniach,
• porwanie lub przemieszczenie rozwiniętego pasma przez wiatr,
• wypiętrzenie materiału od ciśnienia gazu wysypiskowego ( brak systemu odgazowywania ),
• brak zgodności przemieszczeń materiału geosyntetycznego z gruntem w konstrukcjach zbrojonych,
• przerwanie ciągłości pokrycia przy zbyt cienkiej warstwie nasypowej lub manewrowaniu sprzętu budowlanego,
• zniszczenie warstwy przez dopuszczenie ruchu pojazdów bezpośrednio po niej,
• przerwanie warstwy poprzez niewyrównane podłoże, wystające ostre krawędzie. gruzu, korzeni, karpin itp,
• ułożenie zakładów pasm geosyntetyków niezgodnie z kierunkiem robót ziemnych lub kierunkiem spadku skarpy,
• nieuwzględnienie w opracowaniach projektowych abrazji,
• dobieranie materiałów geotekstylnych na podstawie tylko gramatury,
• projektowanie wzmocnienia nasypów z zastosowaniem geowłóknin,
• nieprzestrzeganie zasad i kryteriów doboru z uwzględnieniem chemizmu ośrodków współdziałających,
• bezkrytyczne przyjmowanie sugestii lub gotowych rozwiązań od dystrybutorów geosyntetyków,
• brak systemowej kontroli jakości geosyntetyków.

11. Podsumowanie

Przedstawione opisy awarii i uszkodzeń konstrukcji z oczywistych względów nie wyczerpują tematu. Wprowadzone normy oraz opracowywane i aktualizowane szczegółowe specyfikacje techniczne dotyczące geosyntetyków pozwolą na kolejne eliminowanie błędów projektowych i wykonawczych.
Cieszy fakt, że zapotrzebowanie na specjalistyczne programy komputerowe, normy oraz wszelkiego rodzaju instrukcje i poradniki stale rośnie. Stosowanie materiałów geosyntetycznych wymaga przecież bardzo dobrego przygotowania merytorycznego projektantów i wykonawców robót.