Pas drogowy – drogi publicznej został zdefiniowany w ustawie z dnia 21 marca 1985 r. o drogach publicznych (Dz.U. z 2013r. poz. 260 z późn. zm.) – art. 4, pkt 1 - pas drogowy to wydzielony liniami granicznymi grunt wraz z przestrzenią nad i pod jego powierzchnią, w którym są zlokalizowane droga oraz obiekty budowlane i urządzenia techniczne związane z prowadzeniem, zabezpieczeniem i obsługą ruchu, a także urządzenia związane z potrzebami zarządzania drogą. Dotyczy to zarówno istniejącej konstrukcji drogowej lub planowanego usytuowania przyszłej drogi.
Uwaga : O pasie drogowym można mówić wyłącznie w przypadku dróg publicznych – drogi niepubliczne (wewnętrzne) nie posiadają pasa drogowego (są bowiem tylko nieruchomościami oznaczonymi jako droga i jako drogi wykorzystywanymi).
Rys. 1. Prawidłowe zagospodarowanie pasa drogowego: 1 - słupy linii teletechnicznych, 2 – znak odległościowy, 3 – znak ostrzegawczy, 4 – skład materiałów drogowych
Rys. 2. Elementy składowe w przekroju poprzecznym drogi
W świetle przepisów Ustawy o lasach, drogi leśne (drogi wewnętrzne) definiuje się jako drogi niebędące drogami publicznymi, a ponadto drogi leśne stanowią grunt leśny związany z gospodarką leśną zajęty pod drogę. Tym samym drogi w lasach stanowią gruntowe użytki leśne, pełniące według potrzeb gospodarczych funkcje terenów komunikacyjnych. Przyjmuje się, że w warunkach leśnych średnia szerokość pasa drogowego to 10 -12 m. Jest to najczęściej pas ograniczony ścianą drzewostanu, a grunt pod drogą jest częścią sąsiedniego użytku leśnego.
Fot. 1. Droga gruntowa leśna z górną warstwą jezdną z kruszywa łamanego stabilizowanego mechanicznie z pasem drogowym wyznaczonym przez ścianę drzew