Jest często stosowaną metodą dla posadowienia odcinków dróg autostradowych i linii kolejowych, gdy warstwa słaba gruntów organicznych zalega do 2 m.
Jedną z metod wyznaczania granic wymiany jest metoda holenderska.
Jest to metoda wykreślna, gdzie przy pomocy linii prowadzonych:
- od krawędzi nawierzchni drogowej lub podkładu kolejowego pod kątem 450 oraz
- od podstawy nasypu na kontrbankiecie pod kątem 600
wyznaczamy dwa punkty w spągu warstwy gruntu słabonośnego lub stropu nośnego gruntu mineralnego.
Rys.1. Zasięg wymiany gruntu w podłożu bagiennym.
Punkty wyznaczone przez obie proste, na dnie projektowanego wykopu mogą w stosunku do osi drogi zmieniać swoje położenie w zależności od wysokości nasypu oraz grubości warstwy gruntu przeznaczonego do wymiany.
Następnie od punktu zewnętrznego prowadzimy prostą o nachyleniu 2 : 1, która w miejscu przecięcia z powierzchnią terenu wyznacza granicę wymiany. Głębokość wymiany jest w znacznej mierze ograniczona kosztami i konkurencyjnością w stosunku do innych metod wzmocnienia a dopiero w następnej kolejności niekorzystnymi warunkami hydrogeologicznymi podłoża.
Przy wysokim poziomie wód gruntowych, co szczególnie charakteryzuje osady bagienne, maksymalna głębokość wymiany gruntu sięga dwóch metrów.
Wybieranie gruntów organicznych, głównie torfów z większej głębokości w podłożu nawodnionym wyraźnie zmniejsza skuteczność metody lub znacznie ją podraża.
W trakcie remontów dróg przebiegających na nasypach posadowionych na gruntach słabych, w celu uniknięcia bocznego wypierania torfu stosuje się także boczne wcięcia równoległe do osi trasy o szerokości 2 m i na pełną głębokość warstwy torfu. Jest to sprawdzona metoda m. in. stosowana w trakcie dokonywania poszerzeń istniejących odcinków dróg lub remontów.
Rys.2. Przykład nasypu zawieszonego z bocznymi wcięciami.
Rys. 3. Schemat remontu drogi Nr 132 ( 1996 r.)