Jest to graficzne przedstawienie rozkładu kierunków i częstotliwości wiatrów w określonym okresie i dla danego obszaru.
Na dzisiejszych mapach morskich zamiast historycznych ozdób - „róż kompasowych” bywają umieszczane „róże wiatrów” w znaczeniu współczesnym, nazywane też wiatrogramami (diagramami wiatrów). Procent czasu, w którym wieje wiatr z jakiegoś kierunku, jest mierzony długością wyskalowanej strzałki. Liczba umieszczona w środku okręgu określa udział okresów bezwietrznych (cisze).
Dzisiejsze wiatrogramy są opracowywane zarówno dla mórz i lądów.
Poza statystykami kierunków i prędkości wiatrów opracowuje się także statystyki stanów pionowej równowagi, związanych z wymianą masy i ciepła w słupie atmosfery nad określonym obszarem (np. prędkość prądów wznoszących i opadających lub zjawiska inwersji). Takie statystyki są wykorzystywane, np. w czasie tworzenia modeli zmian klimatu Ziemi, przy projektowaniu lotnisk, modelowaniu spiętrzeń eolicznych na dużych akwenach wodnych, projektowaniu uszczelnienia dużych terenów za pomocą geomembran wraz z zabezpieczaniem przed podrywaniem wiatrem lub optymalizacji lokalizacji farm energetyki wiatrowej, a także w procesach zarządzania ochroną środowiska. Róże wiatrów umożliwiają również ustalenie stopnia prawdopodobieństwa wystąpienia przekroczenia dopuszczalnych stężeń zanieczyszczeń powietrza w różnych odległościach od projektowanych zakładów przemysłowych lub ferm hodowlanych z odorami.
Wyodrębnia się najczęściej 12 kierunków wiatru.
Przykładowe róże wiatrów dla stacji meteo w Trzebieży dla sierpnia i listopada 1976 r. [1] przedstawiono poniżej:
Literatura :
- Jermołowicz P.: Analiza zjawisk korelacyjnych stanów wody na Zalewie Szczecińskim. Szczecin, P.S. 1981 r.