Rzeki nizinne odznaczają się małymi spadkami i powolnymi wahaniami wartości przepływów. Największe przepływy w tych rzekach występują w okresie wiosennego tajania śniegów, w pozostałych miesiącach wartości przepływów zależą od ilości opadów atmosferycznych.

Stosunek                                                                            Qmax : Omin   ≈  30 - 60,

stosunek                                                                             Qmax : Qśr     ≈    8 - 15,

a                                                                                          Qśr   :  Qmin   ≈    3 - 5.

Wspólną cechą hydrografów rocznych tych rzek jest występowanie największych przepływów w miesiącach marcu i kwietniu.
Rzeka Wisła w swoim górnym biegu do Sandomierza ma niektóre cechy rzeki górskiej, gdyż źródlisko Wisły oraz jej dopływy prawobrzeżne, wypływające z Tatr i Karpat są typowymi rzekami górskimi. Poniżej Sandomierza Wisła przyj­muje dopływy wyłącznie nizinne i nabiera cech rzeki nizinnej. Jest to rzeka typu mieszanego.


Fot. 1. Widok rz. Wisły na wysokości Kazimierza Dolnego

W związku z tym hydrograf roczny dla przekroju Wisły w dolnym biegu wykazuje:

  • największe przepływy, niekiedy katastrofalne, wywołane wiosennym taja­niem śniegów w nizinnej części zlewni w miesiącach luty — marzec;
  • przepływy powyżej średniego wieloletniego, zasilane tajaniem śniegów w zlew­ni górskiej w miesiącach kwiecień — maj;
  • przepływy na ogół poniżej średniego, zasilane wyłącznie opadami atmo­sferycznymi w miesiącach letnich, jesiennych i zimowych.

Długotrwałe i obfite deszcze, występujące w zlewni górskiej w miesiącach let­nich, powodują niekiedy katastrofalne powodzie na dopływach górskich Wisły i w jej górnym biegu, natomiast w dolnym biegu fala powodziowa przechodzi spłasz­czona i stany wody nie osiągają poziomów notowanych w czasie powodzi wiosen­nych.