Grunty organiczne są to grunty, w których zawartość substancji organicznej przekracza 2 %. Zaliczane są do gruntów typowo słabonośnych, czyli takich, które pod obciążeniem ulegają znacznym odkształceniom. Samo określenie słaby grunt lub podłoże jest pojęciem względnym. W opracowanych wielu wytycznych słabonośne podłoże  definiowane jest jako warstwy gruntu  nie spełniające wymagań wynikających z warunków nośności lub stateczności albo warunków przydatności do użytkowania w odniesieniu oczywiście do rozpatrywanego obiektu lub elementu konstrukcji. Charakterystyczną  cechą tych gruntów jest niska wytrzymałość na ścinanie i duża ściśliwość  i wynika z obecności w ich masie substancji organicznych oraz koloidalnej fazy ciekłej.

Rys.1 Schemat odkształcenia słabego podłoża pod nasypem.

 

Tab. 1. Typowe wartości modułów ściśliwości Mo dla wybranych gruntów organicznych

 

Zgodnie z normą PN-86/B-02480 wśród gruntów organicznych wyróżnia się:

grunty próchniczne H - grunty nieskaliste, w których zawartość części organicznych jest większa od 2%, i jest wynikiem wegetacji roślinnej oraz obecności mikroflory i mikrofauny, namuły Nm - grunty powstałe na skutek osadzania się substancji mineralnych i organicznych w środowisku wodnym (rozróżnia się: namuły piaszczyste Nmp -mające właściwości gruntu niespoistego oraz namuły gliniaste Nmg - odpowiadające gruntom spoistym), gytie Gy - namuły z zawartością węglanu wapnia ponad 5%, który może wiązać szkielet gruntu, nadając mu charakter gruntu skalistego o niskiej wartości Rc, torfy T - grunty powstałe z obumarłych i podlegających stopniowej karbonizacji części roślin; torfy cechuje na ogół zawartość części organicznych większa od 30%, węgle brunatne WB i kamienne WK - grunty skaliste, powstałe na skutek silnej karbonizacji substancji roślinnych.

Pozostało jeszcze 90% tekstu