Podstawowe określenia gruntów organicznych:
Dy – osady zbiorników dystroficznych o zawartości (przekraczającej 50 % masy) substancji organicznej podobnej do torfu.
Gytia – jest to podstawowa masa osadów sapropelowych. Dominuje w jeziorach z wodą bogatą w tlen i substancję organiczną – plankton. Charakterystyczną cechą jest obecność nanosów substancji organicznych, CaCO3 i części mineralnych (niewęglowych).
Torfy – powstają przeważnie w strefie brzegowej jezior lub w zarastających zbiornikach i bagnach.
Muł – osad powstający w zbiornikach wodnych i jeziornych. Ze wszystkich poprzednich osadów jest najbardziej rozpowszechnionym. Jest to osad mineralny pylasto-ilasty z domieszkami organicznymi. Bardzo często uznaje się muły jako utwór organiczny pośredni między torfem a gytią.
Namuły – są to grunty facji powodziowej z nanosem piaszczystym lub gliniastym.
Tab. 1. Podział gruntów organicznych
Naturalna sekwencja osadów w torfowiskach jest na ogół następująca:
- podłoże mineralne,
- podłoże mineralne wzbogacone w węglan wapnia (kreda jeziorna),
- gytia,
- namuł i
- torf z kożuchem torfowym
