Zgodnie z normą PN-86/B-02480 wśród gruntów organicznych wyróżnia się gytie Gy - namuły z zawartością węglanu wapnia ponad 5%, który może wiązać szkielet gruntu, nadając mu charakter gruntu skalistego o niskiej wartości Rc.
Według normy klasyfikacyjnej PN-86/B-02480 oraz Instrukcji badań podłoża gruntowego (1998) wyróżnia się:
- gytie mineralne (5%<Iom<30%, 12%<CaCO3<80%), namuły z zawartością węglanu wapnia > 5%,
- gytie organiczne (Iom>30%, 20%<CaCO3<80%).
Gytia – jest to podstawowa masa osadów sapropelowych. Dominuje w jeziorach z wodą bogatą w tlen i substancję organiczną – plankton. Charakterystyczną cechą jest obecność nanosów substancji organicznych, CaCO3 i części mineralnych (niewęglowych).
Gytie są jeziornym utworem organicznym osadzającym się w słodkowodnych zbiornikach wód stojących, najczęściej w rynnach polodowcowych oraz jeziorach wytopiskowych.
Powstały w holocenie oraz u schyłku plejstocenu. Gytie powstają ze szczątków roślin i zwierząt bogatych w tłuszcze i białka (w przeciwieństwie do roślin, z których powstaje torf, bogatych w węglowodany).
Gytie składają się z :
- części organicznych,
- węglanu wapnia oraz
- części mineralnych bezwęglanowych.
W zależności od przewagi jednego z tych składników wydziela się różne odmiany gytii.
Tab.1. Podział gytii
Tab.2. Klasyfikacja osadów jeziornych
Tab. 3. Podział gruntów organicznych
Obszary torfowisk i gytiowisk z zalegającymi namułami, madami lub najczęściej będących konglomeratami tych utworów, a będących w kręgu zainteresowania inżynierskiego wykorzystania do posadowień różnych obiektów budowlanych wymagają specyficznego podejścia już na etapie wstępnego rozpoznania geotechnicznego.
Gytia może dodatkowo przechodzić w kredę jeziorną, jeżeli zawartość CaCO3 przekroczy 80 % masy.
Rys. 1. Ogólna klasyfikacja osadów [1]
Literatura :
- Myślińska E.: Grunty organiczne i laboratoryjne metody ich badania. Wyd.Naukowe PWN, Warszawa 2001