W miejscu, gdzie lodowiec zakończył swój pochód lub zatrzymał na dłuższy czas, zaczął gromadzić się materiał morenowy tworząc zwały – moreny czołowe, które należą do ważniejszych form terenu.
W trakcie postoju lub cofania się czoła lodowca przez morenę czołową zaczęła się przedzierać woda z topniejących mas lodu wypłukując przy okazji drobniejsze części – gliny i piaski pozostawiając w masie moreny żwiry i grubsze okruchy i odłamy skalne.
Ten materiał charakteryzuje się w odróżnieniu od moreny dennej przemieszanym składem ziarn zaokrąglonych jak i ostrokrawędzistych.
Występują tu żwiry i piaski, gliny zwałowe z dom. Żwirów i głazów.W postaci nieforemnych wtrąceń znajdować się mogą także fragmenty porwaków ze starszego podłoża, które wyrwane przez lądolód przesunięte zostały na wtórne złoża – dotyczy to skał wapienno-marglistych, iłów i piasków mezozoicznych lub trzeciorzędowych.
Warunki hydrogeologiczne należą do bardzo złożonych.
Przy dużych deniwelacjach terenu występuje duży spływ powierzchniowy jednak ze znaczną infiltracją wód opadowych. Wody podziemne są jednak błyskawicznie drenowane.
Stąd też doświadczenie mówi, że na obszarach tych nie ma większych złóż eksploatacyjnych wód podziemnych. Natomiast często spotkać można wody zawieszone, szczególnie w strefie aeracji.
Moreny czołowe tworzą zazwyczaj równoleżnikowe formy w postaci ciągów wałów o wysokościach ok. 80 m npm i szerokościach do kilku kilometrów.
Rzeźba terenu jest tu silnie pofałdowana z pagórkami i garbami oraz obniżeniami terenu o charakterze bezodpływowym. W lokalnych zagłębieniach mogą znajdować się misy jeziorne lub strefy bagienne. Znajdują się tutaj wąskie i głębokie dolinki o deniwelacjach do 100 m i spadkach ponad 15 %.
W strefie moreny czołowej znajdują się lasy mieszane, a gleby są słabe.
Obszary moreny czołowej są narażone na różnego rodzaje procesy degradacyjne :
- zmyw powierzchniowy,
- ablacja deszczowa,
- erozja wgłębna,
- powierzchniowe ruchy masowe,
- okresowe podtapianie i
- zjawiska sufozyjne.