Morena denna jak i czołowa jest formą polodowcową. W trakcie pochodu lodowca odłamy skał, które znajdują się na jego drodze jak również kawałki skał (eratyki) wyrwane ze skalistego podłoża, są wchłaniane przez dolne warstwy lodowca i tworzą one morenę denną.
Morena denna powiększana jest przez gruz skalny, który dostaje się w dolne partie lodowca poprzez jego szczeliny. Do tego dochodzą jeszcze żwiry, które przenoszą potoki płynące z dużą prędkością u podstawy lodowca.
Skala porównawcza wysokości lądolodu ze znanymi obiektami.
Pod wpływem ogromnych nacisków od 3-kilometrowej warstwy lodu (ok. 28.000 kPa) oraz wzajemnego tarcia podczas pochodu lodowca materiał skalny był miażdżony i ścierany do frakcji drobniejszych – piasków i żwirów.
Obecnie, pozostałości polodowcowe są wymieszane, a ziarna mają kształt zaokrąglony.
Obszary moreny dennej wykorzystywane są rolniczo, rzadziej znajdują się tutaj lasy liściaste, mieszane jak i łąki.
Typowym osadem moreny dennej jest glina zwałowa z piaskami gliniastymi, glinami piaszczystymi i dodatkowo z domieszkami żwirów i głazów.
Dla tych obszarów przyjmuje się, że parowanie i spływy powierzchniowe z opadów atmosferycznych znacznie przewyższają infiltrację.
Przez gliny zwałowe następuje jedynie niewielkie sączenie wody, powodując lokalnie uplastycznienie podłoża gruntowego.
Właściwa woda gruntowa znajduje się poniżej spągu glin zwałowych i najczęściej o zwierciadle napiętym.
W części wierzchowinowej na ogół nie ma negatywnych procesów geodynamicznych. Natomiast w strefach krawędziowych mogą rozwijać się zmywy powierzchniowe, ablacja deszczowa, sufozja oraz zwiększona osuwiskowość stoków.