Encyklopedia

Nie od dziś wiadomo, że większość wynalazków i przedmiotów codziennego użytku bierze swój początek w ośrodkach badawczych i laboratoriach pracujących na rzecz szeroko pojętej branży militarnej. W każdej cywilizacji dużą rolę odgrywały wynalazki służące tzw. obronności. Tak też było w tym przypadku. Stalowe maty i siatki w okresie II wojny światowej były niezastąpionymi materiałami na obu frontach. Przy ich użyciu budowano prowizoryczne lotniska, stosowano również do przepraw wojska w terenach bagnistych. W latach 60 – 70 ubiegłego wieku armia  amerykańska prowadziła intensywne badania nad ulepszeniem materiałów do szybkiego i skutecznego wzmocnienia terenów w warunkach bojowych. Pierwsze sukcesy osiągnięto pod koniec lat siedemdziesiątych. Wylansowana nowa koncepcja  polegająca na zmianie wzajemnego oddziaływania geosyntetyków z gruntem doprowadziła do powstania nowego wyrobu z konstrukcją przestrzenną otaczającą grunt. Idea „kapsuły” w ogromnym stopniu zwiększa wytrzymałość na ścinanie gruntów niespoistych, czego dowodzą wszystkie trójosiowe próby ścinania. Zwiększona, w ten sposób, wytrzymałość gruntu na ścinanie zapewnia podniesienie nośności podłoża.  Badania z systemami „kapsuł” rozpoczęto od krótkich fragmentów rur z tworzywa sztucznego wypełnionych piaskiem i postawionych pionowo. W następnym okresie wykorzystywano sześciokątne formy komórek tworzonych z blach aluminiowych lub geowłóknin zgrzewanych typu thermo – bonded, a skończywszy na prefabrykowanych systemach polimerowych nazywanych „geocell” – czyli geokomórkami. We wczesnych badaniach rozpatrywano również możliwości zastosowania materacy z opon staroużytecznych wzajemnie  ze sobą powiązanych. Jednak ze względu   na słabe tempo robót związanych z układaniem tego typu materacy i trudnościami logistycznymi z przewozem tysięcy opon, zaniechano tej technologii. Materace z opon znalazły jednak zastosowanie jako konstrukcje podtrzymujące opsypkę na skarpach wysypisk odpadów oraz jako ochrona przed uszkodzeniem geomembrany przez kompaktory lub spychacze.

Geokomórki trójwymiarowe.

Geokomórki obecnie stosowane zazwyczaj wykonywane są najczęściej z taśm HDPE o  szerokościach 7,5- ,10-, 15- i 20 cm oraz grubości taśmy ok. 1,2 mm. Połączenia poszczególnych taśm ułożonych jedna na drugiej wykonuje się zgrzewarkami ultradźwiękowymi w odstępach ok. 300 mm, w zależności od przyjętego pola powierzchni pojedynczej komórki. Bazując na wytycznych US Army Corps powierzchnie nominalne pojedynczych komórek zatwierdzono dla celów normalizacji systemów badań i obliczeń w trzech kategoriach :

Dostawy geokomórek na plac budowy realizowane są w postaci złożonej :

Rys. 1. Standardowe wymiary geokomórek