Od dłuższego czasu stosuje się różne dodatki w gruntach celem polepszenia jego właściwości. Przeszło 3 tysiące lat temu w starożytnym Babilonie stosowano formy dzisiejszych geowłóknin w postaci mat z liści palmowych w trakcie budowy zikkuratów. Również Chińczycy od tysięcy lat używali drewna bambusowego i słomy do wzmacniania gruntu. Na doniosłość tych zabiegów „geotechnicznych” wskazuje fakt, że Chiński symbol budownictwa lądowego tłumaczy się jako „ziemia i drewno”. Ślady tego rodzaju wzmocnienia gruntu odnaleziono m. in. pod odsłoniętymi częściami Wielkiego Muru. Używanie materiałów naturalnych do stabilizacji gruntu trwało w Chinach do lat 40-tych ubiegłego stulecia. Holendrzy w swej odwiecznej walce z morzem używali jeszcze innych materiałów, tj. faszyny i trzciny do wzmacniania  tam i osłaniania ich przed niszczącym działaniem falowania. Te same materiały, wymienione wyżej jak również surowe skóry były używane w wiekach średnich. W latach  1926-35 w USA próbowano użyć tkanin bawełnianych jako środka wzmacniającego konstrukcje drogowe. Jednak ze względu na szybko postępujące procesy gnilne i butwienie zaniechano dalszych prób. Podczas II wojny światowej armia brytyjska posiadała na swym stanie wory pancerne z faszyny i brezentu przeznaczone do przewożenia i układania w ciężkim terenie. Technikę tę wykorzystano m. in. w 1944 roku przy inwazji na Normandię. Jak wynika z wyżej przedstawionych faktów, technika wzmacniania gruntów nie jest osiągnięciem naszych czasów, lecz zastąpienie materiałów naturalnych produktami syntetycznymi nie podlegającymi gniciu i butwieniu.

 

1. Rewolucja w przemyśle chemiczno – tekstylnym  - ważniejsze daty.

W ubiegłym stuleciu rozwój chemii zrewolucjonizował przemysł tekstylny, a mianowicie rozpoczęto produkcję włókien syntetycznych i materiałów z tych włókien. Ważniejsze daty to :

1913: pierwsze włókno syntetyczne z polichlorku winylu, produkcja na skalę przemysłową w 1934 r. 1930: włókno poliamidowe ( PA6, PA6,6 ) tzw. „nylon” wyprodukowane przez W.H. Carothers of Dupont w USA Komercjalizacja nastąpiła w roku 1949 lata 30-te: pierwsze włókno poliestrowe otrzymane przez  J.R. Whinfield’a i J.T. Dicksona z Calico Printes Association Komercjalizacja w 1949 r. 1949: produkcja polietylenowego grubego włókna ciągłego o niskiej wytrzymałości ( JCJ – Anglia ). W 1954 r, dwie firmy Philips Petroleum i Standard Oil of Indiana (USA) podjęły produkcję cienkiego włókna o wysokiej wytrzymałości 1954 : pierwsze włókno propylenowe wzmocnione przez G. Natta z Montecatini ( Włochy )

Konsekwencją tych odkryć i doświadczeń był rozwój, w połowie lat 60 – tych ubiegłego wieku, procesów wytwórczych włóknin z ciągłych włókien syntetycznych ( spunbonded) przez wielkie koncerny takie jak : Rhône – Poulec ( Francja), JCJ (Anglia ) i Du Pont (USA ).

 

2. Wzmacnianie gruntów.

Konieczność wzmacniania gruntów w przeważającej mierze zależy od rodzaju zadania inwestycyjnego i zalegających warstw gruntowych oraz ich nośności i może to być :

zwiększenie nośności, zmniejszenie osiadania, zapobieganie utracie stateczności, zabezpieczanie skarp wykopów i nasypów oraz zboczy naturalnych, zabezpieczanie uplastycznieniu się podłoża, stabilizacja podłoża.

Rozpatrywane konstrukcje z gruntu zbrojonego to ogólnie rzecz biorąc nasypy, gdzie oprócz materiału nasypowego układa się dodatkowo w nasypie warstwami zbrojenia, które ma je wzmacniać. Idea wzmocnienia gruntu zbrojeniem jest podobna do idei konstrukcji żelbetowych. W obu przypadkach zastosowanie „zbrojenia” ma na celu usunięcie podobnej wady materiałów, tj. małej ( w przypadku gruntów praktycznie zerowej ) wytrzymałości na rozciąganie. W przypadku budowli ziemnych zastosowanie zbrojenia pozwala na powstanie w nasypie sił przeciwstawiających się zsuwaniu gruntu wzdłuż linii poślizg. w efekcie następuje zwiększenie wytrzymałości nasypu na ścinanie, decydującej o nośności konstrukcji ziemnych. Powstanie w zbrojeniu sił rozciągających jest wynikiem jego współpracy z gruntem. W odróżnieniu od konstrukcji żelbetowych, współpraca gruntu ze zbrojeniem to efekt   m. in. sił tarcia między materiałami oraz adhezji. W konsekwencj Pozostało jeszcze 90% tekstu