Mnichy są to budowle, które w połączeniu z groblami służą jako urządzenie piętrzące, ustalające poziom wody w rowie i zarazem jako przepusty drogowe. Ta podwójna rola mnichów sprzyja szerokiemu ich stosowaniu przy nawodnieniach łąk i w gospodarstwach stawowych i typowo rybnych. Mnichy stosuje sie również przy odwodnieniach dużych i głębokich składowisk odpadów, pól refulacyjnych i wszędzie tam gdzie zależy na ustaleniu poziomu wody, np. nadosadowej.
Fot. 1. Konstrukcja mnicha na składowisku odpadów w Głogowie (1993)
Mnich składa się z dwóch części: poziomej — leżaka i pionowej — stojaka. Leżak służy jako przepust pod groblą, stojak służy do piętrzenia i regulowania przepływu wody za pomocą stawideł opuszczanych w odpowiednich wyżłobieniach w ścianach. Mnichy na gruntach mineralnych wykonuje się z materiałów trwałych, jak beton, żelbet, stal, a na gruntach torfowych z drewna. W praktyce wodnomelioracyjnej powszechnie stosuje się mnichy prefabrykowane, typowe, których parametry należy dobierać w zależności od warunków miejscowych.
Rys. 1. Typowy mnich monolityczny
Fot. 2. Ustalony poziom przelewu wody z pola refulacyjnego do wnętrza mnicha
Fot. 3. Wnętrze stojaka mnicha w trakcie osuszania refulatu
Przy montażu mnichów należy zwracać szczególną uwagę na dokładność przygotowania podłoża pod budowlę, zapewnienie szczelności połączeń elementów, dokładnego wykonania szczelin dylatacyjnych oraz zapewnienia szczelności połączenia elementów budowli łączonych z gruntem. Istotnym elementem wpływającym na trwałość budowli jest staranne wykonanie umocnienia dna i skarp rowu lub grobli w sąsiedztwie budowli. Istotne znaczenie dla trwałości budowli prefabrykowanych ma odpowiednie przygotowanie górnej, stosunkowo cienkiej warstwy podłoża. Przygotowanie to ma na celu zabezpieczenie budowli przed nierównomiernym osiadaniem poszczególnych elementów i ich wzajemnym przemieszczaniem, zagrażającym trwałości połączeń. W gruntach ilastych, gliniastych, gliniasto-piaszczystych, wierzchnią warstwę podłoża należy utwardzić chudym betonem, glinobetonem lub też wbijać w nią ubijakiem żwir, tłuczeń, itp., aż do uzyskania zagęszczonego, mało ściśliwego podłoża. Grunty piaszczyste i żwirowe, prawidłowo odwodnione, nie wymagają specjalnego przygotowania, można na nich układać bezpośrednio chudy beton lub warstwę zaprawy grubości co najmniej 2 cm.