Odsączalność jest zdolnością ośrodka gruntowego całkowicie nasyconego wodą do oddawania jej pod wpływem siły ciężkości. Wyraża się ona różnicą między wodochłonnością całkowitą, a maksymalną wodochłonnością molekularną. Wody molekularne (cząsteczkowe) utrzymują się w skale dzięki siłom międzycząsteczkowym (woda błonkowata, higroskopowa) i są z niej eliminowane przez odparowanie. Odsączanie się wody zachodzi w przypadku obniżenia się zwierciadła wody podziemnej. Wielkość odsączalności zależy od wielkości porów, a więc również od wielkości ziaren budujących grunt. Grunty drobnoziarniste, charakteryzujące się dużą powierzchnią właściwą, wchłaniają dużą ilość wody lecz znaczną jej część wiążą fizycznie. Woda ta nie podlega odsączaniu (defiltracja). Grunty drobnoziarniste ( gliny zwięzłe, iły itp.) charakteryzują się bardzo niską odsączalnością. Dobrą odsączalnością charakteryzują się natomiast grunty gruboziarniste (żwiry, skały masywne o dużych szczelinach), w których odsączalność bywa niekiedy objętościowo równa porowatości. Odsączalność wyraża się za pomocą współczynnika odsączalności u. Współczynnik odsączalności jest to stosunek największej możliwej do zgromadzenia się w porach ośrodka gruntowego objętości wody wolnej, podlegającej sile ciężkości i mogącej z niego odciec do całkowitej objętości ośrodka (tab.1).
gdzie: V0 - objętość wody odsączonej grawitacyjnie,
V - objętość próbki.
Tablica 1. Charakterystyka gruntów pod względem przepuszczalności i odsączalności (wg K. Dzierżawskiego)
