Encyklopedia

Powszechnie uważa się, że projektowane rozwiązanie powinno eliminować przyczyny wywołujące zagrożenie powstania osuwiska. Trzeba przy tym zwrócić uwagę, że stabilizacja osuwiska jest zazwyczaj kosztowna. Przy osuwiskach rozległych i głębokich korzystniejszym rozwiązaniem może okazać się zmiana trasy drogi, nasypu lub innej konstrukcji.  Często przyczyną powstania osuwiska jest działanie wody. Stąd też we wszystkich rozwiązaniach odwodnienie zbocza i uporządkowanie stosunków wodnych na terenie potencjalnego osuwiska jest niezbędne.  Bezpośrednio po wystąpieniu osuwiska konieczne jest podjęcie niezwłocznych działań, których celem jest minimalizacja zniszczeń i zagrożeń. W zakres tych działań wchodzą między innymi;

Jako zabezpieczenie doraźne mogą być stosowane przypory, gabiony, kaszyce, gwoździowanie lub geosyntetki i kotwie gruntowe. Należy jednak zaznaczyć, że tego typu działania mogą być skuteczne tylko w przypadku, gdy płaszczyzna poślizgu jest płytko położona, a osuwisko nie jest duże. Niezależnie od przyjętego rozwiązania zabezpieczenia konstrukcyjnego osuwisk powinno się stosować uzupełniająco stabilizację powierzchniową skarp i zboczy. Ma ona na celu zabezpieczenie erozji, która mogłaby wystąpić wskutek działania czynników atmosferycznych. Jako stabilizację powierzchniową można stosować między innymi zabudowę biologiczną obejmującą:

Fot. 1. Darniowanie w romb

1.1. Konstrukcje odwadniające.

W przypadku gdy siły zsuwające są większe niż przeciwdziałająca im przypora, należy rozpatrzeć możliwość zastosowania konstrukcji w postaci ostróg drenujących. Ostrogi te powinny być wypełnione materiałem kamiennym zabezpieczone przed kolmatacją.  Rozstaw pomiędzy ostrogami nie powinien przekraczać wysokości skarpy. Mogą one stanowić równocześnie przyporę lub konstrukcję podtrzymującą skarpę.

Rys. 1. Różne kształty ostróg drenujących. [11]

Fot. 2. Ostrogi drenujące

1.2. Przypory dociążające.

W przypadku gdy skarpa lub zbocze są zbudowane z gruntów słabych zazwyczaj wystarczy zastosować podparcie przyporą zbudowaną z narzutu kamiennego, żwiru, pospółki, piasku lub gruboziarnistego żużla wielkopiecowego. Materiał przypory powinien posiadać korzystne właściwości filtracyjne, a u dołu  skarpy należy ująć wodę i odprowadzić z terenu osuwiskowego. Przykłady takich rozwiązań przedstawiono na rys. 2.

Rys.2. Przykłady przypór dociążających

1.3. Przypory filtracyjne.

Przypory filtracyjne wykonuje się w wąskoprzestrzennych wykopach o szerokości 1,0 ÷ 2,0 m. Są one wcięte prostopadle do zbocza. Jako ich wypełnienie najlepiej jest stosować kamień łamany, który należy zabezpieczyć przed kolmatacją poprzez odpowiednio dobraną geowłókninę. Omawiane przypory wykonuje się poniżej warstwy wodonośnej i powierzchni poślizgu. Przykład konstrukcji przypory przedstawiono na rys.3.

Rys.3. Konstrukcje przypór filtracyjnych z zastosowaniem geosyntetyków do owinięcia frakcji  kruszywa. 

Rys.4. Konstrukcje przypór filtracyjnych z zastosowaniem geosyntetyków do owinięcia frakcji  kruszywa. 

Rys.5. Konstrukcje przypór filtracyjnych z zastosowaniem geosyntetyków do owinięcia frakcji  kruszywa i drenażem rurkowym

1.4. Zastrzyki iniekcyjne

Zastrzykiem nazywa się wprowadzenie pod ciśnieniem lub grawitacyjnie iniektu w podłoże gruntowe, skalne lub w celu jego uszczelnienia i wzmocnienia. W gruntach mineralnych zastrzyki są stosowane w celu: