Poprawnie wykonane urządzenia drenarskie nie stwarzają żadnych kłopotów eksploatacyjnych, drenowanie działa samoczynnie, zwłaszcza wykonane w systemie drenów ciągłych karbowanych z oplotem geowłókninowym.
Rys. 1. Rozwój systemów drenarskich na przestrzeni lat
Fot. 1. Maszyna do bezwykopowego pogrążania drenów ciągłych z PCV
Fot. 2. Dreny ceramiczne, dreny ciągłe karbowane z otworami oraz najczęściej stosowane dreny PCV w osłonie z geowłókniny i włókna kokosowego.
Podstawowe znaczenie ma tu bieżąca konserwacja urządzeń drenarskich i towarzyszących im rowów oraz budowli wodnomelioracyjnych.
Fot. 3. Układ rowów odwadniających na polach
Bieżącą konserwację najlepiej prowadzić na podstawie aktualnego planu sytuacyjno-wysokościowego istniejących drenowań, można bowiem wtedy szybko odnaleźć w terenie wyloty drenarskie, studzienki i rurociągi. Po zakończeniu konserwacji lub niezbędnych napraw należy na plan sytuacyjny nanieść wykonane roboty z odpowiednim opisem. Po spłynięciu wód zimowych i odmarznięciu gleby wczesną wiosną należy dokonać przeglądu sieci drenarskiej, sprawdzając wypływ wody z wylotów. Z porównania odpływu z poszczególnych wylotów można ustalić, które zbieracze źle funkcjonują. Wadliwe działanie sieci drenarskiej rozpoznajemy po występowaniu na polach plam, kałuż, a czasami nawet wybijaniu wody na powierzchnię. W okresie wegetacyjnym źle funkcjonujące drenowanie rozpoznaje się również po występowaniu takich roślin, jak: skrzyp polny, sity, miotła zbożowa. Konserwację urządzeń drenarskich rozpoczynać należy od przeprowadzenia robót na rowach odpływowych. Rowy odpływowe - Najczęściej spotykanymi przyczynami wadliwego funkcjonowania rowów odpływowych jest zamulenie dna, zarośnięcia dna i skarp chwastami, krzewami drzew, uszkodzenie skarp przez zwierzęta, przejazdy itp.
Pozostało jeszcze 90% tekstu